کناره‌گیری از وبلاگ نویسی در مرد مُفرد
پنجشنبه, ۱۳ دی ۱۳۹۷، ۱۱:۴۹ ق.ظ
سلام دوست عزیز
شما در عنوان وبلاگ تون نوشته اید دغدغه های یک بسیجی واقعی
پس نباید به این راحتی برید کنار
از طرفی همیشه حرف برای زدن هست
امسال در چهلمین سال انقلاب و این سال پر از فتنه به نظرتون خالی کردن میدون کار درستی است؟؟؟
بنده از سال 88 بعد از فتنه و قضیه جنگ نرم وبلاگ نویسی را شروع کردم و با وجود اینکه الان 9 سال از اون سال ها میگذره و با وجود کم رنگ شدن وبلاگ نویسی و پررنگ شدن شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام،اما بازهم وبلاگم را زنده نگه داشته ام و ماهی چند مطلب در وبلاگ و آپارات و اینستاگرامم انتشار میدهم؛توی این 9 سال سه بار سیستم وبلاگ نویسی ام را تغییر داده ام و همیشه توی انتقال مطالب کلی سختی کشیده ام ولی همیشه دامنه و آدرس اصلی وبم را حفظ کرده ام.
به هر حال اگه خواستی وبلاگتون را ببندید و یا ادامه بدهید با من در تماس باشید.
موفق باشید
به نام خدا
سلام به شما برادر عزیز
در تکمیل پست پایانی و مطلبِ "در احترام به شما مخاطبم!"، ضمن تشکر از محبتتان، مواردی را جهت اطلاع شما و سایر عزیزان می‌نویسم.
افراد دغدغه‌مند و انقلابی(فارغ از نگاه‌های دنیوی و مادی‌گرایانه) چند درصد هستند؟
وقتی حمایتی از هم‌فکران نمی‌شود، چقدر می‌توان یک‌نفره ادامه داد؟
وبلاگ خیلی ارزشمند است، اما متأسفانه وب‌های انقلابی و ارزشی هم حمایتی نمی‌کنند.
صادقانه بگویم به هیچ رسانه و یا روزنامۀ عمومی، هیچ امید و حتی اعتمادی ندارم، چرا که وضعیت امروز کشورم را می‌بینم و غصه می‌خورم: آیا می‌توانیم بگوییم همه چیز آرام و خوب است و ما چقدر خوشبختیم؟
اشتباه نشود. ناشکری نیست. ندیدن نکات مثبت و دستاوردها و موفقیت‌ها نیست.
اما بپذیریم حال مردم و جامعه خوب نیست و عمدۀ آن، مسائل اقتصادی است.
من سال‌ها درباره مشکلات ازدواج، اشتغال و راه‌حل‌ها نوشتم؛ آن هم از نگاه تخصصی و با ارائۀ پیشنهادهای خوب:
توجهی شد؟
مدیران و مسئولان اهمیتی دادند؟
اصلاً حلقۀ مدیریت مربوط به من و شما هست؟
صحبت زیاد است.
من تصور می‌کنم علیرغم کلی تجربه در وب‌نویسی، یک اشتباه بزرگ کرده‌ام و نباید ادامه‌اش بدهم و آن هم این است که تصور می‌کنم، می‌توانم جریان‌های خبری رسانه‌های داخلی را تغییر دهم.
واقعیت این است که نه تفنگ دست من است، نه پول و نه رسانه.
خب به نظر شما چقدر این وب تأثیرگذار است؟
فراتر از جنگ نرم و انقلاب را ببینیم.
دغدغه‌های من و غصه‌هایم برای اسلام عزیز، چیزی فراتر از این موارد است.
ما کم شهید و جانباز ندادیم، اما وضعیت امروز جوانان و جامعه چگونه است؟
عشق وبلاگ‌نویسی از من جدا نمی‌شود، اما تصور می‌کنم وب مرد مفرد با این رویکرد، دیگر حرف تازه‌ای برای گفتن ندارد.
شاید بهتر باشد مرد مفرد وارد روزمره‌نویسی‌های خاص خودش شود تا شاید خواننده و مخاطب بیشتری پیدا نماید.
