مرد مفرد

یک کارگر در سازمانی که کار می‌کنم، دچار سانحه شد و به دستور دکتر، دوماه باید استراحت کند.

از هزینه‌های دواودرمان که بگذرم، با یکی از همکاران تصمیم گرفتیم کمی خرت‌وپرت و مایحتاج ضروری خانواده‌اش را بخریم و طوری که غرورش خدشه‌دار نشود، یواشکی به یکی از اعضای خانواده‌اش بدهیم که در خانه بگذارند.

قیمت‌ها را ملاحظه کنید و توجه داشته باشید این قیمت‌ها از فروشگاه تخفیف‌دار است به تاریخ دی‌ماه سال 1397:

یک مایع دستشویی 3750 گرمی: 23622 تومان

روغن 1620گرمی: 13510 تومان

ماست کم‌چرب: 15105 تومان

900گرم لوبیا قرمز: 10965 تومان

900گرم لوبیا چیتی: 14280 تومان

900 گرم عدس: 8990 تومان

2بسته ماکارونی 700گرمی: 5580 تومان

900گرم گوشت چرخ‌کردۀ مخلوط: 45300 تومان

2تا شیر نایلونی 900گرمی: 5440 تومان

پنیر 450گرمی: 7130 تومان

یک بسته ماکارونی: 2690 تومان

یک بسته سویا 700گرمی: 7300 تومان

یک روغن مایع خوراکی: 10939 تومان

یک عدد رب: 14990 تومان

یک بسته رطب: 17200تومان

عسل 1000گرمی: 27000تومان

یک کیسه برنج دانه‌بلند درجه1: 72900

گران می‌کنید؛ یک میلیارد سود می‌برید و بعدش 100میلیون هم جریمه می‌دهید: به جایی برمی‌خورد؟ اصلا سلامت مردم و جیب من کارگر چه اهمیتی دارد؟ کمبود کلسیم و بیماری‌های ناشی از آن و شرمندگی من جلوی همسرم اصلاً برای کدام مسئول یا قانون مهم است؟ تازه خدا را شکر که بچه ندارم، وگرنه شرمنده‌اش بودم که چطور با حقوق 1میلیون و خورده‌ای باید کمی از نیازهایش را پاسخ بدهم؟

وقتی گرانی در قانون معنایی نداشته باشد، تبعاتش تمام جامعه و مردم را می‌گیرد:

اگر فرد بخواهد سالم کسب درآمد کند، به قیمت از هم پاشیده شدن خانواده‌اش تمام می‌شود؛

اگر کارمند است، مجبور است از کارش بدزدد و یا خدای نخواسته به سمت شیرینی و رشوه رو آورد تا اموراتش بگذرد!

اگر مسافر اتوبوس واحد است، بلیط نمی‌زند و در اعتراض راننده هم خودش را بین جمعیت قایم می‌کند؛

اگر بازاری است، هر قیمتی که دلش بخواهد می‌فروشد و فرقی ندارد که دلار پایین است یا بالا.

ایرانیان خارج از کشور سرمایه‌ای معادل 25000 میلیارد دلار دارند؛ حدود 5میلیون نفرند که 370هزار نفر از آنها، پروفسور، نخبه و کارشناس هستند؛ آیا در چنین اقتصاد و بازاری، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که آنها برگردند و به کشور خود خدمت کنند؟

یک پروفسور یا استاد دانشگاه، با کدام آرامش خاطر باید به تولید علم و پژوهش بپردازد؟

می‌توانیم جلوی پسران و دختران ایرانی را بگیریم که مهاجرت نه! فرار نکنند؟ جوانانی که نه ازدواج کرده‌اند و نه امیدی به آینده دارند و خیلی از آنها در آستانۀ 30سالگی هستند و یا 30سال را هم تمام کرده‌اند و نومیدانه منتظر معجزه یا اتفاق خاصی هستند!