وبلاگ نویسی و لوگوی مناسب

از دیگر اصول اولیه و مهم یک وبلاگ نویسی خوب، داشتن لوگوی مناسب و ماندگار هست.

اینجانب اصلاً این ادعا را ندارم که فردی حرفه‌ای هستم و یا لوگوی وبلاگم بهترین است؛ اما به عنوان یک بلاگفایی سابق که از سال1375 می‌نویسم و از سال1384 تاکنون، نوشتن و تولید محتوا را در وبلاگ دنبال می‌کنم، توصیه می‌کنم لوگویی منحصربه فرد برای وبلاگ خود داشته باشید.

حتی اگر طراح حرفه‌ای نیستید و یا توان پرداخت هزینه برای یک لوگو را فعلاً ندارید، خودتان دست به کار شوید و لوگویی ساده برای خود بسازید.

اینکه لوگو چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد، در این مختصر نمی‌گنجد؛ اما یکی از توصیه‌های ساده و در عین حال جدی من به شما علاقه‌مندان به وبلاگ‌نویسی پایدار و مستمر این است که لوگویی داشته باشید که با بزرگ و کوچک شدن، تغییر پیدا نکند و قابل مشاهده باشد.

امیدوارم از مطلب امروز نیز استفاده کرده باشید.

مطالب مرتبط:

- هدف از وبلاگ‌نویسی

- وبلاگ‌نویسی و قالب

وبلاگ نویسی و قالب

یکی از مسائل مهمّ وبلاگ نویسی، ظاهر وبلاگ است: کدام قالب را برای وبلاگمان انتخاب کنیم که بهتر به نظر بیاید؟

واقعیت این است که قالب وبلاگ، چندان موضوع بااهمیتی نیست! برعکس: قالب وبلاگ، حواس را پرت می‌کند؛ چه حواس صاحبش را و چه حواس مخاطب را.

قالب سفید ساده همچون یک دفتر سفید کاغذی در دنیای واقعی، توجه را تمام‌وکمال به محتوای وبلاگ جلب می‌نماید؛ چه برای صاحبش و چه برای مخاطب آن.

هدف از وبلاگ‌نویسی

یکی از اصول اولیه و مهم وبلاگ‌نویسی، تعیین هدف از این کار است:

واقعاً برای چه می‌نویسیم و وقت می‌گذاریم؟

اگر تنها برای خالی کردن خودمان است، پس چرا آن را عمومی منتشر می‌کنیم؟

اگر برای مشهور شدن است، به نظر من راه بسیار طولانی و با احتمال موفقیت کم است!

اگر برای کسب درآمد وبلاگ داریم، چندان آسان نیست!

نوشتن از روزمرگی‌ها هم بیشتر به درد خودمان می‌خورد تا مخاطبان!

به اعتقاد من، هدف از وبلاگ نویسی انقدر باید والا و ارزشمند باشد که هم ما را باانگیزه نگه دارد و هم آنچه که باقی می‌ماند، برای سایرین مفید باشد.

از سال1384 تاکنون چند وبلاگ مختلف با نام مستعار داشتم که به دلایل متعدد یا نتوانستم ادامه دهم و یا به لحاظ فنی، برایشان مشکل یا مسأله ایجاد شد!

و برخی از محتواهای آنها نیز زمینه‌ساز اتفاقات و تحولات مثبت در دنیای واقعی برای انسان‌ها گردید!

با خودم عهد کردم که این وبگاه(مرد مفرد) آخرین وبگاهم باشد و با عشق بنویسم.

آهان! شاید بتوانم اینطور نتیجه بگیرم که:

عاشقِ نوشتن شدن و عاشقِ نوشتن ماندن، یکی دیگر از هدف‌های مهم وبلاگ نویسی است!

برادر بزرگتر به منزله پدر است.

امشب از شب‌هایی است که رغبتی به نوشتن ندارم و یا بهتر بگویم مطلب دندان‌گیری برای شرح دادن ندارم!

برادرم دو روزی از تهران به اصفهان آمد تا برای مراسم خواستگاری خواهرم حضور داشته باشد. هم‌اکنون دارد کارهایش را انجام می‌دهد و وسایلش را می‌بندد که با اتوبوس ساعت 23:30 به تهران برگردد.

به تازگی سربازیش را تمام کرده و اخیراً در یک شرکت خدمات طراحی و معماری مشغول به کار شده است که فعلاً حقوقی به او نمی‌دهند.

دلم نیامد بدون پول و کمک مالی راهیش کنیم.

از عابربانک فعلاً صدهزارتومانی گرفتم تا به وی بدهم و بعد نیز به توصیۀ پدر، یک – دوماهی به کارتش مبلغی را واریز کنم؛

چه کنم دیگر: برادر بزرگتر به منزله پدر است.

بوف کور

صادق هدایت کتابی شاهکار به نام "بوف کور" را دارد که چند روز پیش یکی از دوستان به شدت توصیه کرد آن را مطالعه کنم.

اینطور می‌گفت که این کتاب به شدت مخاطب را مسحور خود می‌کند و توانایی نویسنده را به رخ می‌کشد. حقیقت نیز همین است که جلد کتاب و فقط همان تمثال "زن اثیری" مرا مجاب کرده که این کتاب را بخوانم.

تجربه به من نشان داده است که توصیۀ دوستان خوبم را جدی بگیرم، چون ضرری نمی‌کنم!

تقدیم به شهید محمدرضا تورجی زاده

عکس شهید محمدرضا تورجی زاده را خیلی وقت بود که در فلش مموری داشتم و دنبال بهانه‌ای بودم که چند خط برایش بنویسم.

این شهید در برخی محافل و نقل قول‌ها معروف به مشکل‌گشاست؛ به ویژه مشکل‌گشای ازدواج جوانان.

با گوگل هر اطلاعاتی دربارۀ این شهید می‌توان پیدا کرد که نیازی به بازتکرار در اینجا نیست.

فقط خواستم کوتاه یک نکته را به خودم و شما یادآور شوم که ارتباط با شهیدان، به زندگی معنا و برکت بیشتری می‌بخشد.

این را به تجربه رسیده‌ام که در اینجا خدمتتان می‌گویم.

امیدوارم روح این بزرگوار از بندۀ حقیر و شما راضی باشد.

التماس دعا...

سرآغاز

ما گدایان سرکوی توایم ای تو کریم 

مفردانیم به درگاه تو ای فرد قدیم

نمی‌دانم این چندین خانۀ مجازی‌ام است که در آن می‌نویسم. اولین وبلاگم را در سال1384 و در بلاگفا ایجاد کردم و نوشتم و آن نیز به توصیه و معرفی دوست خوبم "علی" بود که هنوز هم با یکدیگر در ارتباط هستیم.

مفرد را انتخاب کردم؛ به دلایل بسیار که شاید یکی از بهترین نام‌هایی بود و هست که می‌توانست خودم، چیستی نوشتن و حتی دغدغه‌هایم را از داشتن وبلاگ شرح دهد:

مفرد یعنی تنها، یکه، ساده، مجرد، مستقل، بنده، فرمانبردار، یگانه و... . 

تنها و مجردم که این خود حکایتی بس طولانی و شنیدنیست که سعی می‌کنم در این وبلاگ، بخشی از این حکایت را برایتان بنویسم؛

یکه و ساده زندگی می‌کنم و در حال حاضر که این وبلاگ را ایجاد کرده‌ام، هم بنده و فرمانبردار خدا هستم(در حد توان و بضاعت اندکم!) و هم یگانه! سوءبرداشت نشود! همۀ ما در آفرینش، تفکر و نوشتن یگانه هستیم.

این اسم و خانۀ جدید را خیلی دوست دارم و به قول مولوی:

چون الف گر تو مجرد می شوی 

اندر این ره مرد مفرد می شوی

امیدوارم نوشتنم در این فضا بتواند دقایق و حتی ثانیه‌هایی، حالتان را خوب کند و یا چیزی را به داشته‌هایتان اضافه کند.

از توجهتان ممنونم.