مرد مفرد

وارد جزئیات تخصصی تاریخی، سیاسی و اقتصادی دریاچۀ خزر نمی‌شوم و فقط به همین بسنده کنم که ما طبق قراردادهای 1921 و 1940 حقّ 50درصد از این بزرگترین دریاچۀ دنیا را داشتیم و داریم؛ اما نمی‌دانم چرا این حق تاریخی و به حق ما ملت ایران پنهان مانده؟ این نه توهم است و نه القای آنهایی که ضد نظام اسلامی حاکم بر میهن عزیزمان ایران هستند.

یک گروه که غالباً از طرف روزنامه‌نگاران و کنشگران سیاسی جناح اصلاح‌طلب هستند، از امضای کنوانسیون اخیر مربوط به رژیم حقوقی دریای کاسپین(دریاچۀ خزر) تمام قد دفاع و تلاش می‌کنند سهمِ کم‌شدۀ کشورمان را مورد مقبولیت عموم ما مردم عادی جلوه دهند.

گروه دیگر هم این امضا را یک ترکمنچای دوم معرفی می‌کنند.

حقّ پنجاه‌درصدی ما ایرانیان در دریای خزر نه یک توهم که یک مطالبۀ ملی و حتی دینی است:

آیا قرآن و دین ما مسلمانان، اجازۀ تسلط و تعدی به زمین‌های کشورهای مسلمان را می‌دهد؟

بنابراین برای حفاظت از تمامیت ارضی ایران در خشکی و دریا، مسئولان جمهوری اسلامی باید پاسخگوی نسل‌های حال و آینده باشند و من به عنوان بخشی از مردم ایران، فراتر از تبلیغات و دشمنی‌های بیگانگان ایران‌ستیز، از 290نمایندۀ مجلس انتظار تصمیم‌گیری درست و براساس منافع ملی کشورم را دارم.

توقع من این است که نماینده‌های مجلس برای عدم تکرار جدایی فراموش‌نشدنی 17شهر قفقاز، افغانستان، هرات، بحرین و... و پاسداشت حرمت خون صدها هزار شهید و صدها هزار جانباز فداکار که اجازه ندادند یک وجب از خاک پاک ایران تجزیه شود، بر اساس اصول 77 و 78 و شاید نیاز به اعمال مادۀ59 قانون اساسی، کنوانسیون پراشکال و پرابهام دریای کاسپین را برای نهایی و اجرا شدن، تأیید و امضا نکنند تا منافع ملی ایران به طور کامل رعایت شود.